Η ιστορία της Albena… Άλλοι άνθρωποι, άλλες χώρες, ίδια πάθηση, ιδια συναισθήματα!!!
Πριν από 20 χρόνια, σε ηλικία 49 ετών διαγνώστηκα με διαβήτη τύπου1, «μπαίνοντας» σε κώμα (κετοξέωση).
Μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν είχα ακούσει ποτέ τίποτα για διαβητικούς και αγνοούσα εντελώς τα συμπτώματα της νόσου. Δεν υπήρχε κανείς στην οικογένειά μου που να είχε υψηλό σάκχαρο στο αίμα, οπότε ήμουν ελάχιστα εξοικειωμένη με αυτή την πάθηση. Η διάγνωση του διαβήτη με βρήκε εντελώς απροετοίμαστη για αυτό που ακολούθησε. Πριν από τη στιγμή που μπήκα σε κώμα είχα όλα τα συμπτώματα του προ-διαβήτη. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, είχα φλεγμονή των νεφρών που συνεχίστηκε για περισσότερο από ένα μήνα, μετατρέποντας το συμπτωμα σχεδόν σε χρόνια πάθηση! Ήμουν πάντα διψασμένη και έπινα πολύ νερό, που δεν ήταν σύνηθες για μένα. Ειχα γυναικολογικά προβλήματα και έχασα βάρος. Ένιωθα πολύ κουρασμένη, σε σημείο που δύσκολα μπορούσα να αναγκάσω τον εαυτό μου να κινηθεί, αν και γενικά είμαι άτομο γεμάτο ενέργεια.
Αρχικά υπέθεσα ότι οφειλόταν στη σκληρή δουλειά μου και χρειαζόμουν ένα διάλειμμα. Αλλά ακόμα και όταν πήγα διακοπές και δεν έκανα τίποτα άλλο από το να απολαμβάνω τον ήλιο, τη θάλασσα και τον καλό καιρό, συνέχισα να είμαι εξαντλημένη. Τότε ο γιος μου είχε ένα ατύχημα και έπρεπε να τον μεταφέρουμε εσπευσμένα στο νοσοκομείο. Ήμασταν «νεκροί» ανησυχώντας γι ‘αυτόν και ήταν μια πολύ αγχωτική στιγμή για μένα. Ήμουν άρρωστη τις περισσότερες μέρες, αλλά νόμιζα ότι ήταν λόγω των προβλημάτων των νεφρών μου. Μαζί με τη φλεγμονή των νεφρων, «έπεσα» σε κώμα και νοσηλεύτηκα! Ο γιατρός στα επείγοντα που με εισήγαγε αμέσως στο νοσοκομείο είπε ότι “μύριζα ζάχαρη” ό, τι κι αν σήμαινε! Το επίπεδο σακχάρου μου ήταν τόσο υψηλό που οι ειδικοί αναρωτιόντουσαν πως ήμουν ακόμα ζωντανή!
Αργότερα αποδείχθηκε ότι είχα αντισώματα και όπως μού είπαν οι γιατροί «ήσουν πολύ τυχερή που δεν είχες εμφανίσει διαβήτη σε νεαρή ηλικία αλλά τώρα». Με έθεσαν σε παρακολούθηση και άρχισαν να μου χορηγούν ινσουλίνη.
Ένιωθα μπερδεμένη, κουρασμένη και πολύ άρρωστη για μια εβδομάδα, αλλά με σταθεροποίησαν και μπορέσα να επιστρέψω στη Σόφια. Από εκείνη τη στιγμή ήμουν διαβητική και έπρεπε να κάνω ένεσεις δύο τύπων ινσουλίνης: μακράς διαρκείας και ταχείας.
Πέρασε πολύς καιρός μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι το να έχω διαβήτη δεν ήταν διασκεδαστικό και σήμαινε να ακολουθώ σωστή διατροφή, να είμαι αυστηρή στη χορήγηση ινσουλίνης… που δεν ήμουν… Μου αρέσει να τρώω και δεν ήταν μια εύκολη περίοδος για μένα.
Αυτό που με βοήθησε πολύ ήταν ο σύζυγός μου και η οικογένειά μου. Ηταν πολύ υποστηρικτικοί και ποτέ δεν με αντιμετώπισαν ως άρρωστη, αλλά ως κάποιον που είχε προβλήματα, αλλά υπήρχε μια λύση – η ινσουλίνη! Είμαι ευγνώμων σε μια Ελληνίδα φίλη μου, τη Σοφία, η οποία συνέστησε τη λήψη Α…………….. καθημερινά. Το συγκεκριμμένο φάρμακα για διαβητικη νευροπάθεια, με έσωσε από πολλά προβλήματα για χρόνια και με έκανε να χαίρομαι την κανονική μου ζωή! Φυσικά είχα μάθει να αποφεύγω τα τρόφιμα που αύξαναν το σάκχαρό μου όπως το λευκό ψωμί, η πίτσα, τα γλυκά, οι χυμοί φρούτων, τα παναρισμένα τρόφιμα και πολλά άλλα…
Προσέχω τον εαυτό μου και δεν μου χαλάω χατίρι… αλλά έτσι βαζω επιπλέον ινσουλίνη, που δεν είναι και σωστό!
Με τα χρόνια έμαθα να ακολουθώ μια υγιεινή ζωή περπατώντας πολύ (περισσότερα από 10.000 βήματα την ημέρα, συνήθως 15.000), κάνοντας και μερικές ασκήσεις γιόγκα. Κάποιος πρέπει να είναι πολύ αυστηρός με το καθημερινό προγραμμα αν θέλει να ζήσει μια ποιοτική ζωή, κάτι που δυστυχώς δεν ήμουν πάντα…
Τα προβλήματα δεν έρχονται μόνα τους (μην ενοχλείτε τα προβλήματα μέχρι να σας ενοχλήσουν αυτα!). Μετά από τα πρώτα 2-3 χρόνια είχα υψηλή αρτηριακή πίεση, οπότε έπρεπε να αρχίσω να παίρνω χάπια. Σε 5 χρόνια διαγνώστηκα επίσης με Hashimoto (είναι μια αυτοάνοση ασθένεια, που επηρεάζει τον θυρεοειδή αδένα) που χρειάζεται θεραπεία ορμονικής υποκατάστασης. Μαζί με τον διαβήτη τύπου 1, κάνουν το λεγόμενο ανοσοποιητικό σύνδρομο που χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να συγχρονιστεί. Πρέπει να λάβω μέτρα τόσο για την ασθένεια όσο και για μια ισορροπημένη διατροφή για να συνεχίσω…
Το περπάτημα και το μασάζ με έχουν βοηθήσει πολύ. Οι καλοί φίλοι, τα χόμπι και ταξίδια βελτιώνουν πολύ τη καθημερινή ζωή μου…
Αυτό που έμαθα από τις ασθένειές μου είναι ότι χρειάζεται, επιμονή, φιλική υποστήριξη και θέληση για να συνεχίσω να ζω μια ευτυχισμένη ζωή.
***
Σαν φίλη της Albena, τόσα χρόνια, εχω να προσθέσω, ότι οι άνθρωποι που εργάζονται εθελοντικά, είναι συνήθως αυτοί που ενώ εχουν οι ίδιοι κάποιο θέμα, προσφέρουν χωρίς να σκεφτούν στο συνανθρωπο!
Η Albena εχει ιδρύσει το Ιδρυμα Tabitha Bulgaria, το οποίο και διοικεί και υποστηρίζει τόσα χρόνια… proud to be your friend Albena…
