Από την κα. Μαριάννα Μεταξά 6/9/2022
Ο Σεπτέμβρης είναι ήδη μια ανάσα μακριά μας. Είτε επιστρέψαμε από τις καλοκαιρινές διακοπές μας, είτε δε φύγαμε καθόλου, ο Σεπτέμβρης συνήθως σηματοδοτεί αλλαγές και ανακατατάξεις στη ζωή μας.
Είναι ο μήνας που ανοίγουν τα σχολεία και οι μελλοντικοί φοιτητές ετοιμάζονται να ζήσουν το όνειρό τους. Να απολαύσουν τα ανέμελα χρόνια τους ξεκινώντας το πρώτο δειλό βήμα που τους οδηγεί στην ενηλικίωση και στην ανεξαρτησία.
Αν η σχολή που πέρασαν βρίσκεται μακριά από τον τόπο κατοικίας τους, μαζί με τη χαρά για την επιτυχία ξεκινάει και η αγωνία των γονέων. Για το παιδί τους που μέχρι χθες ήταν στην οικογενειακή στέγη και τώρα ανοίγει τα φτερά του για να ζήσει μόνο του. Πώς νιώθει ο γονιός όταν το παιδί του που έχει διαβήτη φεύγει από κοντά του;
Οι σκέψεις πολλές, οι φόβοι βάσιμοι και δικαιολογημενοι εν μέρει. Να αναφέρουμε εδώ, ότι τα παιδιά με σοβαρές παθήσεις έχουν δικαίωμα μετεγγραφής στον τόπο κατοικίας τους, αρκεί να υπάρχει το αντίστοιχο τμήμα της σχολής που πέρασαν.
Αν ομως η μετεγγραφή δεν είναι εφικτή τότε ξεκινούν οι σκέψεις… Θα τα καταφέρει μόνος του; θα είναι συνεπής στη φροντίδα του διαβήτη; θα προσέχει τι τρώει; θα ενημερώσει τους φίλους του ώστε να μπορούν να τον βοηθήσουν σε ώρα ανάγκης; Και το κυριότερο… τι γινεται το βράδυ; Πώς θα αποφύγουμε να πάθει μια πιθανή υπογλυκαιμια στον ύπνο του; Ερωτήματα που ταλανιζουν εμάς τους γονείς. Και η έγνοια που έχουμε όταν το παιδί ειναι μακριά, ίσως δε φεύγει ποτέ απο την άκρη του μυαλού μας. Εδώ, η αρωγή της τεχνολογιας είναι πολυτιμη. Στις μέρες μας έχουμε τη δυνατότητα συνεχούς καταγραφής των τιμών της γλυκόζης, παρακολούθηση των τιμών από σπόσταση, καθώς και ειδοποίηση με συναγερμό όταν οι τιμές είναι υψηλες ή χαμηλές. Όλες αυτες οι επιλογές που μας προσφέρει η επιστήμη είναι εργαλεία που συντελούν σημαντικά στην καλύτερη ρύθμιση του διαβήτη και εξαλείφουν κάπως την αγωνία των γονιών.
Ας δούμε την εμπειρία ενός νεαρού αγοριού, του Θωμά Κάλτσου, που πέρασε σε άλλη πόλη απο τον τόπο διαμονής του. Πώς έζησε αυτή την εμπειρία; πως σντιμετώπισε τις δυσκολίες;
Θωμά, σε ευχαριστώ πολύ που δέχτηκες να γράψεις για την Diablue, γιατί πραγματικά είναι ελπιδοφόρο τα νέα παιδιά να εκφράζουν ανοιχτά τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους για το διαβήτη περνώντας θετικά μηνύματα δύναμης και αισιοδοξίας!
“Έχοντας ήδη ξεκινήσει προετοιμασία για τις Πανελλήνιες, διαγνώστηκα με διαβήτη τύπου 1 τον Οκτώβριο του 2015. Το θετικό ήταν ότι η διάγνωση έγινε έπειτα από τυχαίες εξετάσεις αίματος, προτού προλάβω να εκδηλώσω συμπτώματα. Έτσι, η ρύθμιση ήταν σχετικά γρήγορη και χωρίς να είναι απαραίτητη η εισαγωγή σε νοσοκομείο.
Η επόμενη απόφαση που κλήθηκα να λάβω ήταν αν θα δώσω κανονικά Πανελλήνιες ή θα περάσω στην τριτοβάθμια εκπαίδευση με τη χρήση του 5% και το βαθμό απολυτηρίου. Ίσως αν η διάγνωση γινόταν πριν από τον Αύγουστο εκείνης της χρονιάς να έπαιρνα διαφορετική απόφαση, αλλά το γεγονός ότι είχα ήδη ξεκινήσει την προετοιμασία για τις Πανελλήνιες λίγους μήνες πριν και έβλεπα ότι μπορώ να εισαχθώ στη σχολή προτίμησής μου, έκαναν ξεκάθαρη την απόφασή μου να επιλέξω να δώσω κανονικά τις εξετάσεις.
Αυτό που έκανα ως εφεδρική λύση ήταν να κάνω αίτηση και για το 5%, ώστε αν δεν περνούσα στις πρώτες μου επιλογές να χρησιμοποιούσα αυτή τη λύση. Άλλωστε, τότε ακόμα το μηχανογραφικό για τις ευπαθείς ομάδες γινόταν μετά την ανακοίνωση των βάσεων. Η επιλογή μου θεωρώ ότι αποδείχθηκε σωστή, καθώς πέρασα στην πρώτη επιλογή προτίμησης, στο τμήμα Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.
Επίσης, κράτησα την επιλογή του 5% σε περίπτωση που επιθυμούσα την εισαγωγή μου σε κάποια δεύτερη σχολή μετά τη λήψη του πτυχίου μου, όπως κι έγινε, αφού φέτος πέρασα με το 5% στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης. Βέβαια, η απόφαση που θα πάρει κάθε μαθητής πρέπει να είναι προσαρμοσμένη στις δικές του επιθυμίες και ανάγκες, αφού δε σημαίνει ότι κάτι που αποδείχθηκε κατάλληλο για μένα θα είναι και για κάποιον άλλο.
Ανάλογη ωριμότητα καλείται κάποιος να δείξει και σε περίπτωση που περάσει σε διαφορετική πόλη, καθώς «τελειώνει» η ασφάλεια του οικογενειακού πλαισίου και χρειάζεται να αναλάβει μόνος του όλες τις ευθύνες. Έτσι κι εγώ, τον πρώτο καιρό μπορεί να δυσκολεύτηκα λίγο στη διαχείριση του όλου θέματος, όμως στη συνέχεια τα πάντα γίνονταν σε στυλ ρουτίνας.
Άλλωστε, η βελτίωση της τεχνολογίας βοηθάει αρκετά και στη διαχείριση του άγχους τόσο των νέων που ζουν μακριά από το σπίτι τους όσο και των γονέων τους. Εξίσου σημαντικό είναι να μιλάμε ανοιχτά για την πάθηση, ώστε αν χρειαστούμε κάποια στιγμή οτιδήποτε, οι κοντινοί μας άνθρωποι να μπορούν να βοηθήσουν.
Τέλος, θα ήθελα να συμβουλεύσω όλα τα παιδιά που ξεκινούν τώρα τη φοιτητική τους ζωή να μην αγχώνονται και να διαχειρίζονται το θέμα του διαβήτη με ψυχραιμία, να απολαύσουν στο έπακρο τα πιο ανέμελα χρόνια τους και πάνω απ’ όλα να προσαρμόσουν το διαβήτη στη ζωή τους και όχι τη ζωή τους στο διαβήτη! “
Ως μητέρα ενήλικης με διαβήτη συμμερίζομαι απόλυτα τους προβληματισμούς των γονιών για τα παιδιά τους όσο διάστημα βρίσκονται μακριά τους. ‘Ομως πρέπει να τους δώσουμε τα εφόδια και τα φτερά για να πετάξουν μακριά μας, όσο και αν αυτό μας πληγώνει ή μας αγχώνει. Να τα μάθουμε σπό μικρά να φροντίζουν τον εαυτό τους να τον αγαπούν και κατ’ επέκταση να αγαπούν το διαβήτη τους. Να πιστέψουν πως μπορούν να διεκδικήσουν κσι να παλέψουν για τα όνειρα και τους στόχους τους, αρκεί να μην υποτιμήσουν, αλλά και να μη φοβηθούν τον γλυκό τους συνταξιδιώτη.
Ας τους σφήσουμε λοιπόν να χαρούν το δρομο προς την ανεξαρτησία με υπευθυνότητα και ας τους δείξουμε εμπιστοσύνη! Μπορούν να τα καταφερουν, να μάθουν μέσα απο τα λάθη τους και να πάρουν στα χέρια τους τα ηνία της ζωής τους!
Εύχομαι σε όλους τους πρωτοετείς φοιτητές να περάσουν αξέχαστα φοιτητικά χρόνια και να χτίσουν γερά θεμέλια για τη μελλοντική τους ζωή! Ας μην ξεχνούν πως ο διαβήτης ειναι το γλυκό μέρος της ζωής τους και όχι όλη τους η ζωη!
