«Νομίζω είναι μεθυσμένη…»
Δεν ήμουν, είχα βαριά υπογλυκαιμία.
Από την Riva Greenberg 22/8/2017. Aρθρο από την HuffPost.
Δέκα η ώρα το πρωί και τρέκλιζα στον δρόμο. «Είσαι καλά; Είσαι καλά;» με ρώτησε η φίλη μου Σούζαν αρκετές φορές. Δεν μπορούσα να απαντήσω. Το μυαλό μου δεν δούλευε. Σαν πυγολαμπίδα αναβόσβηνε, αρνούμενο να σταθεροποιηθεί.
Κοίταγα ακόμα τους χάρτες στο τηλέφωνό μου. Προσπαθούσα να βρω τον δρόμο για το σπίτι της κοινής μας φίλης Καρολ, όπως γυρνάγαμε από επίδειξη πυροτεχνημάτων σε γειτονική παραλιακή πόλη. Περπατάγαμε είκοσι πέντε λεπτά και θα έπρεπε κανονικά να είχαμε φτάσει. Αν και είχα κάνει την διαδρομή νωρίτερα την ίδια μέρα ίσα με τρεις φορές, τίποτα δεν έμοιαζε οικείο. Τα ονόματα των δρόμων στο τηλέφωνο δεν έβγαζαν κανένα νόημα.
Το μόνο που κατάλαβα ήταν ότι η Σούζαν έδειχνε αρκετά φοβισμένη. Χωρίς να μπορώ να συνειδητοποιήσω γιατί. Μετά την άκουσα να μιλά στο τηλέφωνο και σε λίγα λεπτά από το πουθενά πρόβαλε η Κάρολ. Είμασταν μόνο 100 μέτρα από το σπίτι της.
Είπε στην Σούζαν «Είναι το ζάχαρό της!» Θυμάμαι λίγα από την διαδρομή μέχρι το σπίτι και το πως βρέθηκα στο υπνοδωμάτιο να εξετάζω το επίπεδο ζαχάρου μου. Η Κάρολ στεκόταν εμπρός μου, προσφέροντας μου ένα μπισκότο. «Περίμενε» φώναξα «ΑΣΕ με πρώτα να δω πόσο έχω». Σιγουρεύτηκα 32mg «Όχι μπισκότο» είπα «Αυτά» και έβγαλα από την τσάντα τρεις ταμπλέτες γλυκόζης για μάσημα.
Μέσα σε λίγα λεπτά ήλθε το μήνυμα από τον εκπαιδευτή μου «Έχεις υπογλυκαιμία. Μπορείς να τα καταφέρεις μόνη σου;» «Ναι» απάντησα. Ακολούθησε άλλο ένα κείμενο. «Μετά την διόρθωση ελέγξτε ξανά σε 15 λεπτά. Ενημερώστε μας»
Όπως καταλαβαίνετε συνήλθα. Αλλά χρειάστηκα δύο φίλες, τον μετρητή μου, τέσσερις ταινίες μέτρησης σακχάρου, τον εκπαιδευτή μου, τρείς ταμπλέτες γλυκόζης, δύο κομμάτια από γλυκιά πίττα με παγωτό, μισή μπανάνα και φυσικά την ζεστασιά και την φροντίδα των υπολοίπων τριών ατόμων στο σπίτι που με πρόσεχαν την επόμενη μία ώρα. Κοιμήθηκα με 136mg και ξύπνησα με 129mg. Φιουουουου!
Βαριές υπογλυκαιμίες είχα μόνο τέσσερις στα σαράντα πέντε χρόνια του διαβήτη μου. ΔΤ1. Η χειρότερη ήταν στο Λονδίνο, στα πρώτα χρόνια του γάμου μου.
Αυτή, ωστόσο, ήταν η πρώτη φορά που με πέρασαν για μεθυσμένη, όπως ακούω συχνά να λένε διαβητικοί ότι τους χαρακτηρίζουν έτσι οι γύρω όταν έχουν υπογλυκαιμία. Και που έχει οδηγήσει πολλούς διαβητικούς ακόμα και στην σύλληψη.
Δεν γνωρίζω γιατί φαινόμουν μεθυσμένη αυτήν την φορά. Η γιατί δεν είχα προειδοποιητικά σημάδια της υπογλυκαιμίας αυτήν την φορά, όπως συνήθως έχω, έντονη ταχυπαλμία, πείνα, ιδρώτας, τρέμουλο.
Γνωρίζω πάντως γιατί μου συνέβη, αν και αυτό δεν είναι ο λόγος που έγραψα το άρθρο αυτό. Τον λόγο θα τον αναφέρω σε λίγο. Μου συνέβη γιατί έλαβα πολύ ινσουλίνη πριν από το γεύμα. Και γνωρίζω και γιατί το έκανα :
Ήμουν καλεσμένη σε φιλικό σπίτι στην θάλασσα. Τρώγαμε πράγματα νέα που συνήθως δεν έτρωγα κάθε μέρα. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να «μαντεύεις» περισσότερο, περισσότερα λάθη με τους υδατάνθρακες, περισσότερο φαγητό περισσότερες ανάγκες.
Παρεξήγηση. Νόμιζα ότι μετά το φαγητό θα περπατούσαμε μόνο δύο στενά πιο κάτω για να θαυμάσουμε την δύση του ηλίου. Είχα χάσει την συζήτηση που έλεγε για την επίσκεψη στην γειτονική πόλη για να παρακολουθήσουμε τα βεγγαλικά και απαιτούσε περπάτημα μισής ώρας. Το οποίο σήμαινε και μισή ώρα περπάτημα πίσω. Μιας ώρας άσκηση την οποία δεν είχα υπολογίσει.
Περίμενα τη γλυκιά πίττα με φράουλες να σερβίριζαν αμέσως μετά το δείπνο. Ειχα κάνει μάλιστα και έξτρα δόση για να μπορέσω να φάω. Δυστυχώς η παρέα αποφάσισε να την φάμε μετά. Παρόλα αυτά εγώ έφαγα την μερίδα μου πριν την βόλτα. Ναι, περίμενα ότι θα ανέβαζε το ζάχαρό μου περισσότερο…
Αν αναρωτιέστε που ήταν ο σύζυγός μου όλο αυτό τον καιρό θα σας πω. Ήταν στον Καναδά σε ένα νησί λαμβάνοντας μέρος σε ένα σεμινάριο. Δυστυχώς τα μηνύματα του εκπαιδευτή μου, τα οποία λαμβάνει και ο ίδιος αργήσαν να φτάσουν μια και το σήμα internet της περιοχής δεν ήταν καλό.
Συνοψίζοντας θέλω να πω κάποια πράγματα τα οποία γίνεται εμπειρία με τον σκληρό τρόπο καμία φορά, ώστε να τα μοιραστείτε για να είμαστε όλοι πιο ασφαλείς. Και εμείς και αυτοί που αγαπάμε.
- Η ρουτίνα είναι εργαλείο – Είναι το ισχυρότερο μου όπλο στην διαχείριση του διαβήτη μου. Τυπικά τρώω τα ίδια φαγητά κάθε μέρα, τις ίδιες ποσότητες υδατανθράκων, την ίδια ώρα κάθε μέρα. Όχι, δεν με πειράζει καθόλου. Μου αρέσουν αυτά που τρώω και μου αρέσει που κάνω λιγότερα λάθη με αυτόν τον τρόπο. Σκεφτείτε το.
- Ενημερώστε τους γύρω σας – Αν κάνουμε κάτι διαφορετικό από την καθημερινή μας ρουτίνα, καλό θα ήταν να ενημερώσουμε κάποιον τι να κάνει σε περίπτωση υπογλυκαιμίας. Ο σύζυγός μου, ο οποίος μετά από δέκα έξι χρόνια γάμου μπορεί να χαρακτηριστεί «εκπαιδευτής» ήταν μακριά, ανίκανος να προσφέρει βοήθεια.
Θα ήταν καλύτερα αν η Σούζαν γνώριζε τα συμπτώματα της υπογλυκαιμίας και η Κάρολ ήξερε ότι ένα μπισκότο δεν θα βοηθούσε να ανέβει γρήγορα το ζάχαρο. Χρειαζόταν χυμός, μέλι η μαρμελάδα. Την ενημέρωση έπρεπε να την είχα κάνει εγώ.
- Έλεγχος «του ανεξέλεγκτου» – Ακούμε συνεχώς ότι πρέπει/μπορούμε να ελέγχουμε τα επίπεδα ζαχάρου μας. Αλλά δεν μπορούμε. Χωρίς ένα λειτουργικό πάγκρεας τα επίπεδα σακχάρου βρίσκονται στα όρια και το έλεος χιλιάδων διαφορετικών πραγμάτων : φαγητού, άσκησης, stress, ύπνου, θερμοκρασίας, υπολογισμός υδατανθράκων, απορρόφηση ινσουλίνης, ακρίβεια συσκευών, μεταβολισμού. Πράγματα που δεν ελέγχονται και κρέμονται από ένα σύνολο αποφάσεων για τα οποία ενημερώνεσαι πολύ αργά.
- Αυτοδιαχείριση – η ενημέρωση για τον Διαβήτη ονομάζεται Εκπαίδευση πάνω στην Αυτοδιαχείριση του Διαβήτη. Αποτελούμε μία εγωιστική, ατομιστική κοινωνία. Αλλά υπάρχουν στιγμές που χρειαζόμαστε την βοήθεια των άλλων. Όσο και αν θέλουμε να γίνουμε αυτάρκης, η κοινωνία έχει ένα ρόλο να παίξει. Οι άνθρωποι θα πάρουν την σωστή απόφαση όταν αυτή θα είναι και η πιο εύκολη. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το να ζητήσουμε βοήθεια δείχνει την δύναμή μας και όχι την αδυναμία μας.
- Τα επίπεδα ζαχάρου είναι απρόβλεπτα – Κανείς δεν τα έχει έτοιμα στην τσέπη. Όχι εγώ τουλάχιστον, που τις περισσότερες φορές τα καταφέρνω. Τα επίπεδα ζαχάρου είναι απρόβλεπτα. Γι’ αυτό μάθετε ότι μπορείτε για το ζάχαρο, εκπαιδεύστε τους φίλους και οικείους σας, όπως θα κάνω και εγώ στο μέλλον. Έχετε πάντα ένα πληροφοριακό έντυπο μαζί σας που αναφέρει λεπτομέρειες. Κρατάτε πάντα γλυκάκια υπογλυκαιμίας μαζί σας. Χρησιμοποιείτε σένσορα. Φορέστε βραχιόλι, medical alert. Πρέπει να ομολογήσω όσο ντροπιαστικό και αν είναι ότι εκείνη την ημέρα είχα αφήσει τον σένσορα και το βραχιολάκι μου στο σπίτι.
Τελειώνοντας. Όταν θα έχουν όλα περάσει χτυπήστε τον εαυτό σας στο όμο και ηρεμήστε. Ζείτε καθημερινά με κάτι που οι άλλοι δεν βλέπουν και τα καταφέρατε άλλη μία μέρα. Δόξαση!
